LGS geçti. Şimdi telefon sözünüzü tutma zamanı. Peki ya bu kararınızı tekrar gözden geçirme imkanınız olsaydı?
“Merhaba Orhan bey,
Size danışmak istediğimiz bir mevzu var. Kızımız 15 yaşında. Eşim 6 ay önce ona bir akıllı telefon aldı. Aslında ben almasını hiç istememiştim. Çünkü ders çalışması için PC’yi veriyorduk ama ders harici her şeyi yapıyordu.“
“Asla kullanma süresi kısıtlamalarımıza uymuyordu. Bizi çok zorluyordu. Fen lisesinde okuyan bir öğrenci bu üstelik. Daha bir yıl önce duyarlılığı yüksek, aklı başında, sohbet eden, kitap okuyan çocukta şu anda bunlardan eser yok maalesef..“
“Eşim telefonu aldığında belli uygulamalara, oyunlara ve sosyal medyaya sakın izin verme dedim. Ama ne yazık ki başta eşim hiçbir kısıtlama koymadı. Sonradan sınır koymaya başladı. Oyun ve sosyal medya bağımlılığı, tanımadığı kişilerle uygunsuz sohbetler ortaya çıkıca sınır koymaya çalıştı.“
“Kızım sürekli sınırları deldi. Ebeveyn denetimi vs. ne varsa kaldırdı telefonundan. Bizi çok yordu. Hayatı telefon ve oradaki kişiler oldu.Rehber öğretmen aracılığı ile telefonu elinden aldık.“
“Rehber öğretmeni yanına çağırınca anlamış. Telefonunu sonra geri alacağını sanarak kendi isteği ile vermiş. Biz de hattını kapatıp telefonuna tamamen el koyduk. Evde çok bağırıp çağırdı. Eşyalara zarar verdi. Ama pes etmiyoruz. Sizin yorumunuz nedir? Ne yapabiliriz?“
Yorumlarda bu anne babayı kınayacakları şimdiden uyarıyorum. Kınadığınız şeyle sınanmanız gayet mümkün bu devirde. Ne yazık ki bu olayda başta baba olmak üzere anne baba tutumlarında bir sürü hata var. Ancak kınamak yerine hep birlikte bu durumdan hepimiz ders çıkarmalıyız.
Önce hatalar üzerinde duralım. Genç kız telefonu yokken de, yani sadece ders çalışmak için PC kullanırken de öz denetime sahip değilmiş. Anne babanın birinci hatası çocuklarına öz denetim kazandıramamak olmuş ki bu hatayı hemen hepimiz yapıyoruz. Çocuklarımıza küçük yaşta kazandırmamız gereken sorumlulukları öğretmiyor, onların yapmaları gereken şeyleri onların yerine biz yapıyoruz. Tabi bir de sınır koyma meselesi var, ona da birazdan geleceğim.
İkinci hata eşinin uyarmasına rağmen babanın kızına akıllı telefon alması. Eşimizin uyarılarını kulak arkası yapmak herhalde biz erkeklerin en aptalca kusurlarından biri. Zaten eşinin söylediklerine kulak veren birkaç erkek var, onlar da hayatta en başarılı olanlar. Alınmaca yok…
Üçüncü ve en büyük hata işler sarpa sardıktan sonra çözümü başkalarından beklemek. Çocuklarımızla ilgili zor olan görevleri başkasına devretmek gibi bir huyumuz var. Bu olayda da kızın elinden telefonu alma işi rehber öğretmene kalmış. Bu tür davranışlar, çocuğumuz üzerindeki otoritemizi tamamen kaybetmemize neden oluyor.
Peki ne yapacağız?
Bu durum çoğumuzun başına gelmiştir. Ve çoğumuz durum sürdürülemez hale gelene kadar bir şey yapmıyor ya da yapamıyoruz. Kendimizi çaresiz hissetmekten vazgeçmeliyiz. Böyle bir durumda yapılacak ilk iş telefonu elinden almaktır. Hem de kararlılıkla, bir başkasına devretmeden..
Telefonu elinden aldıktan sonra esas anne babalık başlıyor. Taa çocukluğundan beri yaptığınız bütün sınır koyamama vakalarının bedelini ödeyeceksiniz. Size bildiği bütün taktiklerle saldıracak. Eşyaları mı kırar, bağırır çağırır mı, küser mi, tehdit mi eder. Artık hangisini öğrendiyse, hangisi işliyorsa…
Şimdi ne olacak?
Hiçbir şey olmayacak. Direncinizi ve kararlılığınızı kaybetmezseniz durum günden güne düzelecek. Dikkatli olmanız gereken şey, onu koşulsuz sevdiğinizi ve bu zorlu durumdan çıkması için rehberlik etmeye hazır olduğunuzu göstermek. Sözle değil, tavırlarınızla.
LGS’den sonra telefon alma sözü verdiyseniz, önünüzde iki yol var. Ya bana inanmayıp yaşayarak öğreneceksiniz ki bu da anne babalığı öğrenmede iyi bir ders olur ya da telefon alma kararınızı 2 yıl ertelediğinizi ona söyleyeceksiniz. Ama kandırmadan, yalan söylemeden…
Nasıl söyleyeceksiniz? “Vallahi evlat, ben sana söz verdim ama, sana söz verdiğim günden bu yana geçen kısa sürede bile dijital dünyada çok olumsuz şeyler yaşandığını gördüm. Senin yaşın için akıllı telefonun uygun olmadığına kanaat getirdim. Söz verip yerine getiremediğim için üzgün olduğumu bilmeni istiyorum.”
Hep çözüm istediniz, dilim döndüğünce çözümü yazdım. Bundan sonra “kim ki bu?”, “hep abartıyor zaten”, “mimarın teki nasıl böyle ahkam kesiyor” diyebilirsiniz. O da size kalmış.
Hadi selametle kalın…
